Loading
Als gepassioneerd transportenthousiasteling weet ik dat de wereld van vervoer even divers als fascinerend is. Maar wanneer het om onze jongste passagiers gaat, staat één aspect boven alles: veiligheid. Het veilig transporteren van kinderen, of het nu gaat om een kort ritje naar school, een fietstocht door de polder of een lange vakantiereis, vereist kennis, aandacht en de juiste hulpmiddelen. Deze gids duikt diep in de verschillende facetten van kinderveiligheid in transport, van de onmisbare kinderzitjes in de auto tot de collectieve verantwoordelijkheid bij schoolbusvervoer en de subtiele gevaren rondom voertuigen. Mijn doel is om u, als ouder, verzorger of professional, te voorzien van toegankelijke, feitelijke informatie en praktische inzichten, zodat elke reis met een kind aan boord zo veilig mogelijk verloopt.
Het hart van veilig kindervervoer per auto wordt gevormd door het kinderzitje. Standaard autogordels zijn ontworpen voor volwassenen en bieden onvoldoende bescherming aan kinderen, die kleiner en kwetsbaarder zijn. Zowel in Nederland als in België is de wetgeving duidelijk: kinderen kleiner dan 1,35 meter moeten vervoerd worden in een goedgekeurd kinderbeveiligingssysteem, oftewel een autostoeltje. Deze verplichting onderstreept het fundamentele belang van een aangepaste bescherming, ongeacht de lengte van de rit. Het correct vastklikken van zowel het kind in het zitje als het zitje zelf in de auto is cruciaal. Studies en praktijkervaring, zoals benadrukt door gewaardeerde organisaties als Kind en Gezin, tonen aan dat goedgekeurde autostoeltjes het aantal ernstige verwondingen bij kinderen bij botsingen significant hebben verminderd. De ANWB wijst er bovendien terecht op dat het aantal vervoerde personen nooit het aantal zitplaatsen met gordels mag overschrijden.
De technologie en regelgeving rond autostoeltjes zijn continu in ontwikkeling, met als doel een steeds hoger veiligheidsniveau te bereiken. Momenteel zijn er twee Europese normen die naast elkaar bestaan: de oudere R44-norm en de nieuwere, strengere R129-norm (ook bekend als i-Size). De R44-norm, die uitgaat van het gewicht van het kind, wordt geleidelijk uitgefaseerd; sinds 1 september 2024 mogen autostoelen die enkel aan deze norm voldoen niet meer verkocht worden, al mogen bestaande R44-stoeltjes wel gebruikt blijven worden. De R129-norm daarentegen baseert de classificatie van stoeltjes op de lengte van het kind en stelt strengere eisen. Zo verplicht R129 het achterwaarts vervoeren van kinderen tot minimaal 15 maanden oud en 83 cm lang. Een significant voordeel van R129-stoeltjes is dat ze standaard getest zijn op zijdelingse botsingen, wat bij de R44-norm niet verplicht was. Veel R129-stoeltjes zijn i-Size, wat betekent dat ze ontworpen zijn voor bevestiging met het Isofix-systeem en gegarandeerd passen in auto’s met i-Size zitplaatsen, vaak voertuigen gebouwd vanaf 2016. Het Isofix-systeem, met zijn vaste bevestigingspunten in de auto, draagt bij aan extra stabiliteit en vermindert de kans op installatiefouten, wat de veiligheid ten goede komt.
De keuze voor het juiste autostoeltje is afhankelijk van de leeftijd, lengte en het gewicht van het kind. Voor baby’s (0-1 jaar, tot ongeveer 13 kg) is een achterwaarts gericht baby-autostoeltje de veiligste optie, omdat dit de nek en wervelkolom optimaal beschermt bij een frontale botsing. Deze stoeltjes worden vaak met een basis in de auto bevestigd. Peuters (1-4 jaar) reizen eveneens het veiligst zo lang mogelijk achterwaarts gericht. Wanneer ze de limieten van hun achterwaarts gerichte stoel ontgroeien (vaak rond 18-22 kg bij converteerbare modellen), kan worden overgestapt op een voorwaarts gericht peuterstoeltje met een eigen harnas. Voor kleuters (4-6 jaar) die uit het peuterstoeltje zijn gegroeid, is een zitverhoger, bij voorkeur met rugleuning, noodzakelijk. Deze zorgt ervoor dat de autogordel correct over de schouder en borst loopt en niet over de kwetsbare nek. Oudere kinderen (6-12 jaar) blijven een zitverhoger gebruiken totdat ze de lengte van 1,35 meter hebben bereikt en de autogordel zonder verhoger correct past. Gedetailleerde richtlijnen per leeftijdscategorie zijn te vinden bij bronnen zoals Vakblad Vroeg en internationale experts zoals HealthyChildren.org, die het belang van deze systemen onderstrepen.
Correcte installatie en gebruik zijn minstens zo belangrijk als de keuze van het stoeltje zelf. Lees altijd aandachtig de handleidingen van zowel het autostoeltje als het voertuig. Autostoeltjes kunnen worden bevestigd met de autogordel of via het LATCH/Isofix-systeem. Beide zijn veilig mits correct gebruikt. Bij Isofix-installatie wordt vaak ook een top tether (bovenste bevestigingsband) gebruikt voor voorwaarts gerichte stoeltjes, wat extra stabiliteit biedt. Zorg ervoor dat het harnas van het kinderzitje goed aansluit op het lichaam van het kind (twee vingers mogen er niet tussen passen bij de schouders) en dat de borstclip op okselhoogte zit. Een cruciale regel is het uitschakelen van de frontairbag op de passagiersstoel als daar een achterwaarts gericht kinderzitje wordt geplaatst; een actieve airbag kan het stoeltje met grote kracht naar achteren duwen en ernstig letsel veroorzaken. Ook voor voorwaarts gerichte stoeltjes geldt: als de airbag niet uitgeschakeld kan worden, zet de autostoel dan zo ver mogelijk naar achteren. De veiligste plek voor kinderen onder de 13 jaar is over het algemeen de achterbank.
Hoewel de hoofdregel is dat kinderen kleiner dan 1,35 meter in een autostoeltje moeten, bestaan er enkele wettelijke uitzonderingen. Zo mag in Nederland een kind vanaf 3 jaar op de achterbank de autogordel gebruiken als er al twee kinderzitjes zijn geïnstalleerd en er geen ruimte is voor een derde. Deze uitzondering geldt niet voor de voorstoel. Ook bij incidenteel vervoer van andermans kinderen over een korte afstand (maximaal 50 km) mag een kind vanaf 3 jaar soms de gordel gebruiken als er redelijkerwijs geen zitje beschikbaar is. Dit geldt echter niet voor eigen kinderen of bij regelmatig vervoer. In taxi’s zonder kinderzitje moeten kinderen kleiner dan 1,35 meter en jonger dan 18 jaar achterin plaatsnemen; kinderen vanaf 3 jaar mogen dan de gordel gebruiken, en kinderen jonger dan 3 jaar mogen ‘los’ op de achterbank (in Nederland). Bij schoolvervoer door ouders, zoals beschreven door Klasse.be, geldt voor geplande uitstappen de normale verplichting voor kinderzitjes. Ondanks deze uitzonderingen blijft het advies, zeker voor kinderen jonger dan 3 jaar, om altijd een autostoeltje te gebruiken, zoals ook benadrukt wordt door de experts van Kinderveiligheid.nl.
Naast het juiste kinderzitje speelt ook de auto zelf een rol in de veiligheid. Een moderne gezinsauto beschikt over essentiële veiligheidsvoorzieningen zoals airbags (waarvan de interactie met kinderzitjes dus aandacht vraagt), een stevig chassis, geavanceerde remsystemen en, steeds vaker standaard, Isofix-bevestigingspunten. Defensief rijgedrag en het naleven van de verkeersregels door de bestuurder zijn vanzelfsprekend fundamenteel. Naast de technische veiligheidsaspecten van de auto en het kinderzitje, draagt ook het comfort van het kind bij aan een prettige en dus veilige reis. Denk hierbij aan het vermijden van afleidingen voor de bestuurder door een oncomfortabel kind. Geschikte kleding die bewegingsvrijheid biedt en aangepast is aan de temperatuur in de auto is essentieel. Voor ouders die op zoek zijn naar stijlvolle en comfortabele merkkleding voor hun kinderen voor onderweg, biedt bijvoorbeeld Kids Brand Store een uitgebreide collectie, wat een uitstekende keuze is voor kwaliteitsbewuste gezinnen.
In landen als Nederland en België is de fiets een alomtegenwoordig vervoermiddel, ook voor het transporteren van kinderen. Veilig fietsen met kinderen begint met een geschikte fiets. Een stevig frame dat het extra gewicht aankan, is belangrijk. Een verlaagd zadel kan helpen om gemakkelijker met de voeten bij de grond te komen voor stabiliteit bij stilstand. Een dubbele standaard, zoals een bromfietsstandaard, voorkomt dat een zwaarbeladen fiets omvalt. Jaarlijkse controle door een fietsenmaker is aan te raden, zoals geadviseerd door de nuttige website Anababa.nl. Er bestaan ook speciaal ontworpen ‘mamafietsen’ met extra ruimte tussen zadel en stuur en een lagere instap.
Een significant en vaak onderschat risico bij het fietsen met kinderen is het bekneld raken van hun voetjes tussen de spaken. Dit komt met name voor bij kinderen tussen 3 en 6 jaar en kan leiden tot ernstige verwondingen, waaronder botbreuken. Goede spaakafscherming is daarom cruciaal. Dit kan bestaan uit hardplastic schermen die tussen het wiel en de voetensteuntjes worden gemonteerd, of stevige fietstassen met een harde binnenkant. Jasbeschermers of de voetenriempjes van fietszitjes bieden onvoldoende bescherming. De adviezen van Kinderveiligheid.nl benadrukken het belang van deze preventieve maatregel.
De methode van vervoer op de fiets hangt af van de leeftijd en ontwikkeling van het kind. Baby’s die nog niet zelfstandig kunnen zitten (meestal tot 9-12 maanden) kunnen vervoerd worden in een babyautostoeltje of babyschelp in een bakfiets of fietskar, of in een speciaal autostoeltje met beugel op de bagagedrager. Zodra een baby zelfstandig kan zitten, is een fietsstoeltje voorop, gemonteerd aan het stuur, een optie. Naarmate het kind zwaarder wordt (vanaf circa 2,5 jaar), is een fietsstoeltje achterop, gemonteerd boven de bagagedrager, geschikter. Deze zijn doorgaans bruikbaar tot een leeftijd van ongeveer 5 jaar (maximaal 22 kg). Daarna kunnen kinderen eventueel op de bagagedrager zitten, bij voorkeur met een rugleuning en voetensteunen. Een fietshelm, hoewel in Nederland niet wettelijk verplicht op de fiets, wordt sterk aanbevolen voor kinderen tot 6 jaar ter bescherming tegen hoofdletsel.
De bakfiets, al dan niet elektrisch ondersteund, is een populair middel voor kindervervoer. Voor (elektrische) bakfietsen gelden in principe de algemene verkeersregels voor fietsen, mits de elektrische ondersteuning voldoet aan de eisen (motor max. 250 watt, trapondersteuning tot 25 km/u, meetrappen vereist). Er zijn geen specifieke wettelijke regels voor het vervoeren van kinderen in een bakfiets, maar de algemene zorgplicht voor veiligheid blijft van kracht. Grotere bakfietsen en groepsfietsen, soms gebruikt door BSO’s, kunnen tot wel 12 kinderen vervoeren. Ervaringen, zoals die van Struin BSO genoemd door Fietsberaad, suggereren dat deze grote fietsen relatief veilig kunnen zijn, maar er is discussie over nieuwe regelgeving omtrent maximale breedte en aantal kinderen. Educatie over verkeersveiligheid kan al op jonge leeftijd beginnen, bijvoorbeeld door een bezoek aan een interactief museum, zoals te zien is op de afbeelding hieronder.
Ook te voet verplaatsen kinderen zich dagelijks. Voor de allerkleinsten kunnen draagsystemen zoals draagzakken of -doeken worden gebruikt. Hierbij is bescherming tegen weersinvloeden (zon, kou, hitte) belangrijk. Naarmate kinderen ouder worden, is het essentieel hen verkeersveilig gedrag aan te leren. Dit omvat het herkennen van gevaren, het veilig oversteken (de ‘stoppen, kijken, luisteren, denken’-methode) en het kiezen van veilige routes. Internationale bronnen zoals Better Health Channel bieden goede inzichten in hoe dit per leeftijdscategorie kan worden aangepakt.
Voor andere tweewielers gelden specifieke regels. Op een snorfiets mogen kinderen onder de acht jaar alleen achterop als ze op een veilige en geschikte zitplaats zitten met voldoende steun voor rug, handen en voeten; een goedgekeurde helm is verplicht voor de passagier. Vergelijkbare regels gelden voor bromfietsen. Vervoer van kinderen op een motorfiets wordt over het algemeen afgeraden vanwege de hogere snelheden en het ontbreken van geschikte kinderbeveiligingssystemen. Een fietskar mag achter een fiets worden gekoppeld (maximaal 1 meter breed en voorzien van reflectoren), maar niet achter een bromfiets of auto. Vervoer van personen in het laadruim van een (bestel)auto, (bak)bromfiets of aanhangwagen is ten strengste verboden, zoals de ANWB duidelijk stelt en wat een belangrijke veiligheidsmaatregel is.
Schoolbussen worden, met name in landen als de VS, beschouwd als een van de veiligste manieren om kinderen naar school te vervoeren. Uit onderzoek van de American Academy of Pediatrics (AAP) blijkt dat er significant minder letselgevallen zijn in schoolbussen vergeleken met personenauto’s. Traditioneel maakten grote schoolbussen gebruik van ‘compartmentalisering’ – dicht op elkaar geplaatste, hoge, energie-absorberende stoelleuningen – als passief veiligheidssysteem. Dit systeem biedt echter minder bescherming bij zijdelingse aanrijdingen of wanneer de bus over de kop slaat.
Er is een voortdurende discussie over de noodzaak van veiligheidsgordels in schoolbussen. De AAP beveelt sterk aan dat alle nieuw geproduceerde schoolbussen worden uitgerust met driepuntsgordels (heup- en schoudergordels), omdat deze superieure bescherming bieden. Ondanks petities, zoals die mede ingediend door Safe Ride News Publications, heeft de Amerikaanse National Highway Traffic Safety Administration (NHTSA) een federale verplichting voor gordels in grote schoolbussen tot op heden afgewezen, stellende dat deze bussen ‘al veilig’ zijn. Sommige Amerikaanse staten hebben echter wel eigen wetgeving ingevoerd die gordels verplicht stelt.
Voor het vervoer van kleuters en zeer jonge kinderen in schoolbussen is het gebruik van leeftijds- en gewichtspecifieke kinderzitjes en beveiligingssystemen cruciaal. De AAP adviseert dat schooldistricten voorzien in passende autostoeltjes en gordelsystemen voor alle voorschoolse kinderen die per schoolbus worden vervoerd. Dit geldt ook voor kinderen met speciale behoeften, die mogelijk individueel aangepaste beveiligingssystemen nodig hebben en bussen die zijn uitgerust om rolstoelen veilig te vervoeren.
Naast beveiligingssystemen dragen ook andere factoren bij aan de veiligheid van schoolbussen. Denk hierbij aan verbeterde spiegelsystemen om dode hoeken te minimaliseren, waarschuwingslichten, alarmsystemen bij het laden en achteruitrijden, en maatregelen om blootstelling aan luchtvervuiling (zoals dieseluitstoot) te verminderen. De kwalificaties en training van schoolbuschauffeurs zijn eveneens van groot belang. Zij dienen te voldoen aan strenge eisen wat betreft rijvaardigheid, gezondheid, achtergrondcontroles en training in onder andere kinderpsychologie en noodprocedures. Toezicht door volwassenen in de bus kan de veiligheid aanzienlijk verbeteren door ervoor te zorgen dat kinderen blijven zitten en gordels correct gebruiken.
In de kinderopvangsector is veilig vervoer een expliciete verantwoordelijkheid van de houder van de kinderopvang, zoals beschreven door het Ondernemersplein. Voor specifieke voertuigen zoals de BSO-bus (een type elektrische bolderkar, geclassificeerd als ‘bijzondere bromfiets’) gelden duidelijke regels: de bestuurder moet minimaal 18 jaar zijn, een training hebben gevolgd, en de bus moet verzekerd zijn en op het fietspad rijden. Ook voor het gebruik van (grote) bakfietsen voor kindervervoer door BSO’s is er aandacht voor veiligheid, waarbij de sector soms zorgen uit over de praktische gevolgen van nieuwe, strengere regelgeving.
Voor reguliere lijnbussen en touringcars gelden weer andere regels. In stads- of streekbussen met staanplaatsen en een dienstregeling is het dragen van gordels over het algemeen niet verplicht. In een touringcar daarentegen is het dragen van een gordel wettelijk verplicht voor iedereen vanaf 3 of 4 jaar, mits de bus is uitgerust met gordels (meestal bussen van na 1995). Kinderen jonger dan 3 of 4 jaar mogen in een touringcar ‘los’ of op schoot vervoerd worden, maar niet met twee personen in één gordel.
Bij taxivervoer geldt dat als er geen kinderzitje beschikbaar is, kinderen vanaf 3 jaar en kleiner dan 1,35 meter op de achterbank de autogordel moeten gebruiken. Kinderen jonger dan 3 jaar mogen in Nederland in een taxi zonder kinderzitje ‘los’ op de achterbank vervoerd worden, bijvoorbeeld op schoot. Dit is een belangrijke uitzondering die ouders en taxichauffeurs moeten kennen.
Wanneer ouders incidenteel klasgenootjes vervoeren voor schoolactiviteiten, dekt de verplichte autoverzekering alle inzittenden, ook als de bestuurder in fout is. Het is echter cruciaal om het maximaal toegestane aantal passagiers niet te overschrijden en, zoals eerder genoemd, voor geplande ritten te zorgen voor voldoende en correcte kinderzitjes. De uitzondering voor ‘occasioneel vervoer’ van andermans kinderen zonder zitje (ouder dan 3 jaar, korte afstand, achterbank, gordel om) geldt expliciet niet voor de eigen kinderen.
Veilig kindertransport reikt verder dan alleen de keuze en correcte installatie van een kinderzitje of het naleven van de regels voor schoolbussen. Er zijn diverse ‘verborgen’ gevaren in en rondom voertuigen die specifieke aandacht vereisen om de veiligheid van kinderen te waarborgen.
Een van de meest tragische en vermijdbare gevaren is hyperthermie, oftewel oververhitting (hitteberoerte), in een afgesloten auto. De NHTSA (National Highway Traffic Safety Administration) in de VS waarschuwt nadrukkelijk dat dit een van de belangrijkste oorzaken is van niet-verkeersgerelateerde dodelijke slachtoffers onder kinderen. De temperatuur in een auto kan razendsnel oplopen, zelfs bij gematigde buitentemperaturen, en voor kinderen fataal worden. Hun lichaamstemperatuur stijgt drie tot vijf keer sneller dan die van een volwassene. Preventie is cruciaal: ontwikkel de gewoonte om altijd te controleren (‘kijk voordat je afsluit’, bijvoorbeeld door een knuffel of tas van de achterbank bewust op de voorstoel te leggen als herinnering om altijd de achterbank te controleren voor het verlaten van de auto), laat een kind nooit alleen achter in een auto – ook niet voor even – en houd auto’s op slot en sleutels buiten bereik van kinderen. Deze informatie is van levensbelang.
Achteruitrijongevallen vormen een ander significant risico. Kleine kinderen die achter een auto spelen, kunnen gemakkelijk over het hoofd worden gezien door een bestuurder die achteruit een oprit of parkeerplaats verlaat. Preventieve maatregelen omvatten het altijd rondom het voertuig lopen en controleren voordat men achteruitrijdt, kinderen leren niet in of rond auto’s te spelen (maak duidelijke afspraken over speelzones die ver van opritten en geparkeerde auto’s liggen), en hen aan de zijkant te laten staan waar ze zichtbaar zijn. Achteruitrijcamera’s en parkeersensoren zijn nuttige hulpmiddelen, maar vervangen nooit de fysieke controle en alertheid van de bestuurder.
Elektrisch bedienbare autoruiten kunnen ook gevaarlijk zijn. Kinderen kunnen met hun vingers, handen of zelfs hun hoofd bekneld raken, wat tot ernstig letsel of verstikking kan leiden. Leer kinderen om niet met raamschakelaars te spelen, gebruik indien aanwezig de blokkeerknop voor de raambediening door passagiers, en controleer altijd of alles vrij is voordat u een raam sluit. Laat kinderen nooit alleen achter in een voertuig met de sleutel in het contact.
De veiligheid van kinderartikelen die voor transport worden gebruikt, zoals wandelwagens, buggy’s, draagzakken en kinderzitjes voor op de fiets, valt onder de algemene productveiligheidsregelgeving. De FOD Economie in België benadrukt dat deze producten zo ontworpen en vervaardigd moeten zijn dat ze geen letsel veroorzaken door bijvoorbeeld snijden, knijpen, verstikking, of door gebrek aan stabiliteit. Fabrikanten en importeurs hebben de plicht om alleen veilige producten op de markt te brengen, voorzien van duidelijke gebruiksaanwijzingen en traceerbaarheidsinformatie.
Proactieve veiligheid omvat ook het consequent aanleren van verkeersveilig gedrag aan kinderen, aangepast aan hun leeftijd en ontwikkelingsfase. Dit begint al op jonge leeftijd door als volwassene het goede voorbeeld te geven: zelf altijd de gordel dragen, verkeersregels respecteren, en veilig oversteken. Het bespreken van verkeerssituaties, verkeersborden en het samen oefenen van veilige routes naar school of speelplekken is essentieel. De ‘stoppen, kijken, luisteren en denken’-methode is een hoeksteen van voetgangersveiligheid. Zorg er ook voor dat kinderen, zeker in de schemering of bij slecht weer, goed zichtbare (lichtgekleurde of reflecterende) kleding dragen.
Een vaak over het hoofd geziene tip, maar wel relevant voor het welzijn van jonge kinderen in de auto, is het aanpassen van het audiovolume. Met name de luidsprekers achterin kunnen dicht bij het hoofd van een baby of peuter een hoge geluidsdruk produceren, wat bij langdurige blootstelling gehoorschade kan veroorzaken. Veel autoradio’s hebben een ‘fader’-regeling waarmee het volume van de achterste luidsprekers kan worden verminderd of uitgeschakeld, een kleine moeite met potentieel grote impact.
Het veilig vervoeren van kinderen is, zoals we hebben gezien, een complex samenspel van factoren: de juiste technische hulpmiddelen, adequate wet- en regelgeving, alert en verantwoordelijk gedrag van bestuurders en begeleiders, en een voortdurende educatie van zowel volwassenen als kinderen. Het is geen statisch gegeven, maar een dynamisch veld waarin we continu streven naar verbetering. Als transportenthousiasteling zie ik dit als een van de meest waardevolle toepassingen van kennis en innovatie binnen mijn vakgebied.
Technologische innovaties spelen een steeds grotere rol. Denk aan ‘slimme’ autostoeltjes die feedback geven over correcte installatie, geavanceerde rijhulpsystemen in voertuigen die helpen ongevallen te voorkomen, en de ontwikkeling van veiligere en duurzamere vervoersmiddelen voor collectief kindervervoer. Tegelijkertijd is het cruciaal dat wet- en regelgeving gelijke tred houdt met deze ontwikkelingen, en dat normen en standaarden worden aangescherpt waar nodig, zoals de transitie van R44 naar R129/i-Size autostoeltjes illustreert.
Bewustwordingscampagnes en continue educatie blijven onmisbaar. Ouders en verzorgers moeten niet alleen weten welke regels er gelden, maar ook waarom deze regels er zijn en hoe ze de veiligheid van hun kinderen optimaal kunnen waarborgen. Scholen en kinderopvangorganisaties hebben een belangrijke rol in het aanleren van veilig verkeersgedrag en het implementeren van veilige vervoersprotocollen. Het is een leerproces dat begint bij de eerste stapjes buiten de deur en doorloopt tot ver in de adolescentie.
Uiteindelijk is de veiligheid van kinderen in het verkeer een gedeelde verantwoordelijkheid. Fabrikanten moeten veilige producten ontwerpen en produceren. Overheden moeten zorgen voor duidelijke wetgeving, adequate infrastructuur en effectieve handhaving. Professionals in de transport- en kinderopvangsector dragen een directe verantwoordelijkheid voor de kinderen onder hun hoede. En ouders en verzorgers hebben de dagelijkse taak om veilige keuzes te maken en het goede voorbeeld te geven. Samenwerking en een gedeeld commitment zijn essentieel.
De reis naar een toekomst waarin elk kind op elke rit, ongeacht het vervoermiddel, maximaal beschermd is, is een doorlopende inspanning. Het vereist van ons allemaal – als individuen en als samenleving – dat we alert blijven, kennis blijven vergaren en ons blijven inzetten voor de meest kwetsbare verkeersdeelnemers. Want de veiligheid van een kind is de meest kostbare vracht die we ooit zullen vervoeren, een principe dat de kern vormt van mijn passie voor een verantwoordelijke en mensgerichte transportwereld.